Sad it's over, happy it happened

Op veler verzoek schrijf ik toch een blog hoe de laatste weken van mijn Afrikaanse avontuur en de eerste weken in Nederland weer zijn.

Ik heb er dan wel geen foto's van op Facebook geplaatst maar ik heb onwijs hard gestudeerd de laatste weken in Zuid-Afrika. We hadden drie tentamens met alle stof van het hele semester en dat was best pittig. Gelukkig kan ik zeggen dat ik gedaan heb waar ik voor gekomen ben en al m'n vakken gehaald heb! Die kan ik hier in Rotterdam inbrengen dus so far so good heb ik ook geen studievertraging opgelopen, maar wel een super goede ervaring! Wat wil je nog meer?

Toen de examens na drie weken eindelijk voorbij waren heeft een klasgenootje mij andere delen van Pretoria laten zien. Zo heb je een Indiaas deel, donkere delen, gekleurde delen, Aziatische delen en blanke delen. Ik vind het belachelijk maar zo is het nou eenmaal gegroeid. Zij kwam zelf uit India en heeft me dus voornamelijk het Indiase deel laten zien. Ik ben bij haar thuis geweest, in de tempels, in de moskee en we hebben Indisch gegeten. Klein duikje in de cultuur dus.
De volgende dag hebben we met alle exchange studenten een feestje gevierd in Sandton. Daar woonde de ouders van een jongen die oorspronkelijk Duits is in een mega groot huis. We konden ook allemaal blijven slapen dus die avond was het huis even gekkenhuis!
Het was leuk om met z'n allen op deze manier het semester waarin we lief en leed gedeeld hebben af te sluiten.

De volgende (brakke) dag hebben m'n Zweedse maatje Louise en ik onze koffers gepakt en zijn we naar Maputo, Mozambique vertrokken. Elf uur in een bus, daar zagen we van te voren best tegen op, maar als we dat achteraf vergelijken met wat we in de rest van die twee weken hebben doorgemaakt was het echt peanuts. Het enige lastige was eigenlijk dat ze me bij de douane de verkeerde stempel hadden gegeven (TIA) waardoor we weer helemaal terug moesten lopen.
Na een nachtje in een muggennest en een graadje of dertig geslapen te hebben stonden we de volgende ochtend om 5.00 meteen weer klaar voor de bus naar Tofo. Dit was echter geen luxe touringcar zoals we die kenden van de dag ervoor maar het was een uitvergrote versie van een Chappa (een lokaal wit minibusje). Deze werd helemaal volgestouwd met mensen, tassen, eten en post (?!) en om zeven uur konden we dan eindelijk vertrekken omdat ie toen eindelijk écht vol zat. Waar Europeanen met maximaal twintig personen in zo'n busje zouden gaan passen er zeker vijftig Mozambikanen in. Omdat de Mozambikanen nog vaker van kroketten hebben gehoord dan van douchen was dit niet heel comfortabel en aangezien deze busjes allemaal uit Japan komen was beenruimte ook te veel gevraagd. We hielden onszelf daarom gewoon voor dat het maar driehonderd kilometer was en dat we uiteindelijk wel in Mozambique waren voor de ervaring. Dit hielp gelukkig goed! We hebben toen ook meteen geleerd dat driehonderd kilometer rijden in Mozambique twaalf uur duurt dus de illusie van drie uurtjes waren we snel kwijt. Ze stoppen namelijk elke honderd meter in the middle of nowhere om een pakketje af te geven. We hebben echt geprobeerd hoe dat hele postsysteem nou precies werkt maar we zijn er niet helemaal achter gekomen. Scheelt in ieder geval wel benzine.. Das nog eens een andere mentaliteit dan 'tijd is geld' hè!
De volgende dag waren we dat reizen wel even zat en daarom hebben we lekker een dag genoten van het prachtige strand, het heerlijke weer, de verse kokosnoten en de koude biertjes. Iemand bood ons toen een trip aan naar een eilandje voor de kust om het inheemse leven te ontdekken en daarna nog naar een onbewoond eiland. Hoe die het ons vertelde klonk het allemaal superleuk dus dat leek ons wel wat. Natuurlijk hadden we er even rekening mee moeten houden dat we in Afrika zijn en dat je van het beloofde ongeveer 50% af moet trekken maar goed. Het verhaal is te lang om te typen maar het komt er op neer dat het een hele interessante trip was waarbij we uiteindelijk hebben gelift terug naar Tofo. Avontuur genoeg in ieder geval!
Die vrijdag hebben we weer een dagje op het strand gechilld en 's avonds hadden we een Thanksgiving dinner. Er waren namelijk een paar Amerikanen die garnalen en tonijn voor een heel weeshuis hadden klaargemaakt. Het was de beste plek ooit om m'n eerste Thanksgiving te vieren en sowieso goed om er eventjes bij stil te staan hoe dankbaar ik mocht zijn dat ik daar met allemaal leuke mensen in paradise was.
Op zaterdag zijn we met een chappa naar Inhambane gegaan, vanaf daar met de boot naar Maxixe en toen hop naar Vilanculos. Voor die chappa wilden ze wel even 4000 Mets hebben (100 euro), gelukkig waren wij geen stupid white girls meer en zijn we uiteindelijk voor 300 Mets gegaan! Dit was alsnog veel te veel maar zulke uitgaven schaarden we dan gewoon onder het kopje charity. In Maxixe werden we door een vriendelijke man op twee stoelen voor een stripclub geplempt wat klaarblijkelijk de busstop was. Hoe laat de bus zou komen wisten we niet, we wisten eigenlijk niet eens of die überhaupt zou komen maar dat is TIA. Twee en een half uur later kwam de bus inderdaad dus dat was wel heel fijn! Het was maar 36 graden in de bus dus de aankomst in Vilanculos was wel even een euforisch momentje. In Vilanculos hadden we echt een supermooi hostel, genaamd Zombie Cucumber: lekker zwembadje, heerlijk eten en supervriendelijke eigenaren.
Die zondag gingen we gelijk doen waarvoor we naar Vilanculos gekomen waren: Bazaruto Archipelago bezoeken. Wat is dit bizar mooi zeg! Het is een natuurreservaat wat bestaat uit eilanden met zulk blauw water en superwitte stranden. Mocht je nog geld overhebben is dat zeker een aanrader!
Maandag hebben we met de benenwagen even de omgeving verkend (we moesten geld pinnen) en zijn we in twee uur zeker 25 keer aangesproken door mannen. We voelden ons echt twee objecten en dat maakte dat m'n feministische reismaatje en ik de volgende dag gewoon lekker bij het hostel bleven. Mijn feministische binnenste kwam ook wel even opborrelen toen een man ons vertelde dat alle getrouwde mannen hier gewoon vriendinnen naast hun huwelijk hebben maar dat dit voor vrouwen absoluut niet toegestaan is. Prima als je er voor kiest zulke voorwaarden aan je huwelijk te verbinden maar dan wel van twee kanten natuurlijk! Daarin zie je dan weer even terug hoe ouderwets Afrika nog is. Of juist modern?
Om in het hostel te blijven was een goede keus want toen we het er net over hadden dat we om half 3 's nachts bij de bushalte moesten staan om een plekje te krijgen voor de 20 uur durende busrit naar Maputo bood een man ons een lift aan. Hij kwam uit Zimbabwe, maar woonde in Mali en was onderweg om tien trucks op te halen in Maputo. Aangezien de buschauffeurs hun rijbewijs hier gratis bij hun derde huwelijk hebben gekregen waren we ons leven sowieso niet zeker (sorry pap en mam) dus dit leek ons eigenlijk wel chill. Hij had een nieuwe bakkie (pick-up) dus we hadden frisse lucht, beenruimte, airco en muziek! Die muziek was ook echt een verademing want in die Japanse bussen staan altijd Japanse films op, liefst op volume 100 terwijl niemand het kan verstaan. Uiteindelijk duurde de rit maar tien uur en hij wilde ons geld niet eens aannemen! Soms moet je gewoon op je instinct vertrouwen en dan komt alles goed.
Die dag erna zijn we met de boot van Maputo naar Inhaca gegaan, waar we nog een paar relaxte dagen hebben gehad voor we teruggingen naar Zuid-Afrika. De kinderen spelen hier met zelfgemaakt speelgoed, de wegen zijn van zand en internet hadden ze nog nooit van gehoord. Zo gek om voor te stellen dat mensen echt nog zo leven als je uit het ver ontwikkelde Westen komt.
Onze laatste dag in Mozambique hebben we Maputo verkend. 's Ochtends waren we naar Barra de Triunfo geweest, de wijk waar mijn tante Mar en haar gezin negen jaar gewoond hebben. Een mooie wijk en ook bijzonder om te zien waar en hoe zij leefden.
Toen ik naar Rwanda ging had ik een jongen leren kennen die daar nu toevallig woonde dus hij heeft ons 's middags de highlights van de stad laten zien, wat echt super handig en leuk was! 's Avonds kwamen we allemaal andere Tuksdorpers tegen en daarmee zijn we eerst uiteten gegaan bij de vismarkt en vervolgens nog uit geweest. Om die vismarkt heen zijn dus allemaal restaurantjes waar je door jezelf uitgekozen verse vis kan brengen wat ze dan meteen klaarmaken. Die club waar we uitgingen was echt de duurste en mooiste waar ik ooit geweest ben. De barmannen verzinnen gewoon prijzen ter plekke en gezien onze huidskleur pakt dat meestal niet zo goed uit. Wel erg gelachen overigens en ook wel leuk om een beetje high class te doen. Mozambique is over het algemeen ook een stuk duurder dan je, gezien de onderontwikkeling, zou verwachten. Toch is het je geld dubbel en dwars waard want het is super mooi!
Heb in totaal 3000 kilometer afgelegd met m'n leuke Zweedse topper en wat hebben we genoten!!!

De laatste dagen in Zuid-Afrika waren vooral verdrietig. Het weer was ten eerste al om te janken en toen moesten we ook nog afscheid gaan nemen van elkaar. Zo gek om niet te weten wanneer je elkaar weer ziet nadat je vijf maanden met elkaar samen hebt gewoond en zoveel herinneringen hebt gemaakt! Ondanks dat heb ik nu wel een reden om andere mooie tripjes te maken om m'n buitenlandse vrienden op te zoeken.
Gek dat ik nu m'n ene 'thuis' voorgoed gedag ging zeggen, maar ik had ook onwijs veel zin om m'n familie en vrienden weer te zien. Het was daarom zo leuk dat er zoveel mensen waren 's avonds toen ik thuis kwam, waarmee ik meteen heb kunnen proosten op m'n 20e verjaardag! Nogmaals, superbedankt dat jullie er allemaal waren en natuurlijk ook aan m'n ouders dat ze dit allemaal georganiseerd hadden! Ben zo blij dat ik ouders heb die me vleugels hebben gegeven om me uit te laten vliegen maar waar ik ook altijd weer bij thuis mag komen. (Als je nu een teiltje nodig hebt snap ik het maar het is de waarheid)

Die volgende dag ben ik meteen weer m'n oude leventje ingesprongen door naar de uni te gaan. Ik had namelijk afgelopen zaterdag tentamen en doordat ik al het onderwijs gemist had mocht ik even hard aan de bak. Na m'n tentamen ben ik lekker gaan stappen in Amsterdam en nu is het normale leven dan toch echt echt echt weer begonnen.

Toch valt het wennen daaraan echt reuze mee. Ik had het veel erger verwacht maar ik waardeer het eigenlijk wel weer. Regen op de fiets, tien minuten wachten op de bus, ik maak me er allemaal echt niet druk meer over! Tuurlijk zijn er wel een paar gekke dingen: zo kan ik opeens weer alleen over straat, kun je in het openbaar je smartphone in je handen houden en loop ik standaard aan de verkeerde kant waardoor ik tegen iedereen opbots, maar dit is gelukkig te overzien.

Hoe lang dit verhaal ook is, er is met geen woorden te beschrijven hoe het nou écht was.
Al met al, ik heb een geweldig mooie tijd gehad waarin ik veel heb geleerd over recht, de Engelse taal en over mezelf. Ik heb veel mooie dingen gezien, leuke mensen ontmoet en heb een ervaring die niemand me meer afpakt!

Ik zeg het nog één keertje: BAAIE DANKIE AFRIKA! Jy was fantasties.